Proizvođači malina ponovo pokrenuli pitanje garancija za cenu svog proizvoda
Učestali zahtevi poljoprivrednih proizvođača za dobijanje statusa strateškog proizvoda odraz su opšte rastuće krize proizvodnje hrane u svetu i nepridvidljivih klimatskih promena
Malinari već odvano traže da „crveno zlato“ dobije status strateškog poljoprivrednog proizvoda i samim tim da za sebe izdejstvuju dobru garantovanu cenu. Nedavno su, uoči berbe, ponovo pokrenuli tu temu, a u nastojanju da ostvare svoj cilj trenutno imaju i podršku od pojedinih visokopozicioniranih zvaničnika iz Vlade Srbije, ali se po tom pitanju zvanično niko od ostalih članova Vlade nije oglasio. Bez sumnje tako će i ostati, bar dok se ne završe (pred)izborne aktivnosti u kojima je, kao i svaki put pred izbore, mnogo više obećanja i dodvoravanja određenim ciljnim grupama, nego osećaja za realnost.
Do sada su, podsetimo, na temu (ne)određivanja starteških poljoprivrednih proizvoda postojale samo inicijative i predlozi asocijacija proizvođača i pojedinih stručnjaka, pa i političara. Međutim, nadležni državni organi, osim pojedinačnih stavova, nikad nisu tako inicijativu razmatrali i stavili na dnevni red, niti su pravljene liste poljoprivrednijh proizvoda od nacionalnog značaja. Niko ne spori da malina državi donosi nemali devizni priliv, ali svakako nije od kapitalnog značaja za prehrambenu sigurnost stanovništva. Pre bi se moglo reći da su to određene vrste žitarica, u prvom redu pšenica i kukuruz, ali su oni, kao što se zna u celom svetu, berzanska roba kojom se trguje, a cena zavisi od ponude i potražnje.
Učestali zahtevi poljoprivrednih proizvođača, pogotovo malinara, da samo njihov proizvod država izdvoji kao strateški i da mu u ovom vremenu da privilegovan status nisu slučajni. Oni su, pre svega, odraz opšte rastuće krize hrane u svetu i nepridvidljivih klimatskih promena, što sa sobom u kontinuitetu povlači nesigurnost i neminovne cenovne oscilacije na tržištu. Kao argument za dobijanje oznake „strateški proizvod“ primarno se najčešće navode ostvareni izvozni rezultati i broj proizvođača. Oni, naravno, nisu sporni, ali ako se krene tom logikom neminovno dolazimo do pitanja: koji su to važeći kriterijumi koji, po tom osnovu, povlače status strateškog proizvoda? Zašto bi, recimo, malina imala tu prednost u odnosu na pšenicu ili bilo koji drugi poljoprivredni proizvod?
Argumenata za i protiv je sijaset, ali vrhovni arbitar sigurno nije država, odnosno njena administracija, već tržište, odnosno ponuda i tražnja. Svetske berze i slobodno tržište sa svojom realnošću takvom kakva jeste, svidele se to proizvođačima ili ne, određuju pozicioniranje svakog proizvoda, njegovu potražnju i, naravno, cenu. U takvom poslovnom ambijentu uloga države je da, kroz razne stimulacije i subvencije, poreskim i izvoznim olakšicama, pomogne proizvođačima da se postignu vrhunski prinosi i ostvare izvozni rezultati koji donose korist ne samo onima koji proizvode već i društvu u celini.